Ola Ignasiak - “Un-Grey The City”
Ola Ignasiak’s work is a courageous exploration of an artists impulse to beautify
their surroundings through whatever means possible. In this instance it takes the
form of ‘hacking’ natures incidental puddles of water that form around drains, paving
slabs, potholes and indentations throughout the urban sprawl.
By adding vibrantly coloured vegetable dyes to the puddles strewn throughout uninspiring, downtrodden and somewhat forgotten parts of the city, Ola is able to assume ownership of the municipal floorspace.
A communally owned space is stolen by the application of an idea. This idea is that the city can be tirelessly mundane, dirty, disgusting, neglected and filthy but rather than wallow in critique or denounce and deprecate the city Ola is able to find the aesthetic weak spots and exploit them.
Unlike street artists as we understand them, what Ola and her husband, Andrzej, does is still entrenched in risk. We have learnt to respect and appreciate graffiti style artists and even go to great lengths to preserve their work. Ola’s work, however, could be seen by the authorities as an efface, a criticism, a protest, perhaps vandalism. With Ola’s work there is still risk and with that risk comes the reward, a street art that IS the street and a return to the sacred temporality of guerilla art.
The acidic colour (usually pink) punctuates the pavement like cells in a living being, having some fictional function to defend the city against its invading organisms, the people that inhabit, abuse and destroy it.
By adding vibrantly coloured vegetable dyes to the puddles strewn throughout uninspiring, downtrodden and somewhat forgotten parts of the city, Ola is able to assume ownership of the municipal floorspace.
A communally owned space is stolen by the application of an idea. This idea is that the city can be tirelessly mundane, dirty, disgusting, neglected and filthy but rather than wallow in critique or denounce and deprecate the city Ola is able to find the aesthetic weak spots and exploit them.
Unlike street artists as we understand them, what Ola and her husband, Andrzej, does is still entrenched in risk. We have learnt to respect and appreciate graffiti style artists and even go to great lengths to preserve their work. Ola’s work, however, could be seen by the authorities as an efface, a criticism, a protest, perhaps vandalism. With Ola’s work there is still risk and with that risk comes the reward, a street art that IS the street and a return to the sacred temporality of guerilla art.
The acidic colour (usually pink) punctuates the pavement like cells in a living being, having some fictional function to defend the city against its invading organisms, the people that inhabit, abuse and destroy it.
The ephemeral nature of each guerilla intervention is reflective of the flux of nature.
Here today, gone tomorrow is the mantra of each colour insertion, just as in nature.
Although, in the moment, however long or short, one can wonder at the allure and
enchanting cheekiness of the contrast between the dismal grey surroundings and
the blissfully bold and alien coloured liquids that infuse and meld with the muddy
puddles that have the habit of Un-greying the city, even if just for a little while.
Brad Clark - Art Historian and Curator, London, UK.
www.brokenvault.com
Brad Clark - Art Historian and Curator, London, UK.
www.brokenvault.com
Prace Oli Ignasiak to odważna eksploracja artystycznego impulsu do upiększania swojego otoczenia poprzez wszystko, co oznacza słowo „możliwe”. W tym przypadku przyjmuje to postać "hakowania" natury przypadkowych kałuż, tworzących się wokół studzienek, płyt chodnikowych, w dziurach i wgłębieniach
w bezładnej przestrzeni miejskiej.
Dodając barwniki roślinne w jaskrawych kolorach do kałuż porozrzucanych w nieciekawych, „gorszych”, nieco zapomnianych częściach miasta, Ola przejmuje na własność miejską przestrzeń.
Kradnie przestrzeń komunalną poprzez pomysł. Pomysł, który polega na tym, że miasto może być niestrudzenie przyziemne, brudne, obrzydliwe, zaniedbane i brudne, ale zamiast zachłystywać się jego krytyką lub je demaskować i potępiać, Ola wynajduje nieestetyczne miejsca i je wykorzystuje.
W przeciwieństwie do artystów ulicznych w potocznym rozumieniu, to, co robią Ola i jej mąż, Andrzej, jest wciąż obciążone ryzykiem. Nauczyliśmy się szanować i doceniać artystów graffiti, a nawet dokładać wszelkich starań, aby chronić ich prace. Praca Oli może jednak być postrzegana przez władze jako maskowanie, krytyka, protest, być może akt wandalizmu.
Ola wciąż ryzykuje, a z tym ryzykiem przychodzi nagroda: sztuka ulicy, która JEST ulicą i powrót do świętej tymczasowości sztuki partyzanckiej.
Jaskrawy kolor (zwykle różowy) oznacza płyty chodnikowe jak komórki żywej istoty, posiadające jakąś fikcyjną funkcję obrony miasta przed inwazyjnymi organizmami, ludźmi, którzy je zamieszkują, wykorzystują i niszczą.
Efemeryczny charakter każdej interwencji partyzanckiej jest odbiciem zmian natury. Dzisiaj odchodzi jutro – to mantra każdego aktu wprowadzania koloru, tak jak w naturze.
W danej chwili, długiej czy krótkiej, można zastanowić się nad powabem i urokliwą zuchwałością kontrastu pomiędzy ponurym, szarym otoczeniem szarych, a rozkosznie odważnymi i kosmicznie kolorowymi cieczami, które przenikają błotniste kałuże i się
z nimi łączą, które od-szarzają miasto, nawet, jeśli tylko przez chwilę.
Brad Clark – kurator i historyk sztuki, Londyn, Wielka Brytania
www.brokenvault.com
tłumaczenie: Maja Zalasa